مدیریت یک رايانه با چند سیستم عامل
راه اندازی چندگانه (multibooting)
يك روش برای داشتن چندین سیستم عامل بر روی یک رايانه به این صورت است که سیستم عامل های مختلف به طور مستقل از هم، بر روی دیسکهای فیزیکی یا پارتیشنهای منطقی مختلف نصب می شود و زمانی که سیستم آزاد (بوت) می شود, منويي با نام سیستمهای عامل ظاهر می شود و شما می توانید هر یک را که خواستید انتخاب کنید و وارد همان سیستم عامل شوید.
اولین نکته ای که در این زمينه باید مورد توجه قرار گيرد، این است که برای داشتن راه اندازی چندگانه، نخست باید فضای حافظه را به تعداد سیستم عامل هایی که می خواهید بر روی رايانه داشته باشید، به قسمت های مجزا و جدا از هم تقسیم کنید و البته غیر از این قسمت ها، باید قسمت هایی از حافظهتان را هم برای ذخیره داده ها و اطلاعاتتان کنار بگذارید.
اگر کامپیوتر شخصی شما، بیش از یک هارد دیسک دارد، تعریف و مشخص کردن این فضاهای جدا از هم برای هر سیستم عامل ساده است و می توانید هر هارد دیسک را برای یک سیستم عامل کنار بگذارید. اما بيشتر رايانههاي خانگی یک هارددیسک دارند. پس شما در آغاز مجبورید آن را به چندین قسمت یا پارتیشن تقسیم کنید. اولین سکتور هر هارد دیسک, فضایی است که به صورت رکورد راه انداز اصلی (Master boot record ) یا MBR شناخته می شود. MBR شامل یک جدول پارتیشن (pantition table ) است که مشخص می کند هارد چگونه باید به چهار قسمت منطقی اصلی (aryprim ) تقسیم شود. از آن جایی که چهار قسمت معمولا کافی نیست. یک قسمت اصلی را می تواند به صورت پارتیشن الحاقی (logical partition ) مختلف تعریف کند.
وقتی رايانه شخصي (PC) بوت می شود، برنامه Bios رايانه که در حافظه ثابت و بدون تغییر CMOS ذخیره شده است، با یک وسیله راه انداز مناسب که می تواند یک دیسک فلاپی یا CD-Rom باشد، می گردد (با توجه به پیکربندی Bios) اگر مناسب ترین و یا به عبارتی اولین وسیله راه اندازی مناسب تعریف شده روی Bios شما، هارددیسک کامپیوتر باشد، Bios قسمت MBR حافظه را می خواند و شروع به اجرای تعدادی کد راهانداز که در آنجا وجود دارد, می کند. کد راهانداز (boot code) با راهنمايي گرفتن از جدول پارتیشن فعال مشخص ميشود. سپس اطلاعاتی را که به نام boot sector volume شناخته می شوند, در ابتدای آن پارتیشن load می کند.
در سیستم عامل هایی که بر پایه ویندوز NT هستند؛ مانند ویندوز XP ، load کننده سیستم عامل فایلی است که به نام NTLDR نامیده می شود. اگر روی سیستم تک پارتیشنی کار می کنید، مابقی فرآیند بسیار سر راست است. NTLDR یا معادل آن، بار کردن سیستم چند پارتیشنی،ابتدا از شما سئوال می شود که راه اندازی از کدام پارتیشن فعال و سیستم عامل موجود در آن ادامه بدهید و یا بررسي كردن را به پارتیشن فعال و سیستم عامل موجود در آن ادامه بدهید و یا بررسي كردن را به پارتیشن دیگر (و سیستم عامل دیگر) انتقال بدهید.
این منو یک بازه زمانی دارد که پس از طی شدن این زمان از پیش تعیین شده است و با انتخاب نشدن هیچ یک از گزینه های آن منو، سیستم عامل پیش فرض به طور خودکار راه اندازی می شود. اگر بخواهید ببینید که چگونه منوی راه اندازی بر روی سیستم ساخته می شود می توانید نگاهی به محتویات فایل سیستمی c:boot.ini بیندازید یا برنامه اصلي (panel control ) را باز کرده و system را انتخاب كنيد و سپس کلید Advanced را انتخاب کنيد و دکمه Setting را که در start up and Recovery قرار دارد فشار دهید و به محتویات system start up نگاه کنید.